Om 7.30 uur stond de bus klaar om ons allemaal, kinderen en leerkrachten van alle 6 de landen, rond te rijden. 's Nachts was er weer sneeuw gevallen, dus ook hier in Polen was er wat oponthoud in het verkeer.
Na 2 uur rijden kwamen we aan in het concentratiekamp Stutthof. Hier werden we ontvangen door een meneer van 81 jaar. Hij heeft zelf in dit kamp gezeten. Zijn ouders zijn hier overleden en hij was 14 jaar toen de oorlog afgelopen was. Deze meneer heeft ons verteld over het leven in een concentratiekamp, waar alle mensen vandaan kwamen en hoe vreselijk het was.
Er ligt een hele berg schoenzolen. Dit zijn de zolen van alle schoenen die door alle mensen zijn gedragen, die het kamp zijn binnen gekomen. Verder kon je zien wat de kamp bewoners droegen, hoe ze sliepen en waar ze aten. Vanaf 1943 was Stutthof een vernietigingskamp. Daarom hebben we ook de treinen gezien waarmee de mensen naar de gaskamers werden gebracht.
Doordat deze meneer hier zelf had geleefd (en heel goed Engels sprak) was het erg indrukwekkend.
We hebben 2 kaarsen ontstoken. 1 bij de slaap gelegenheden, en 1 bij de verbrandingsovens.
Na dit indrukwekkende verhaal, hadden we een uurtje de tijd in de bus, om dit indrukwekkende verhaal een beetje te verwerken.
Want het volgende onderdeel van het programma was De Amber. Het spiksplinter nieuwe voetbalstadion in Gdansk. Dit stadion is gebouwd voor de halve finale van het EK voetbal in 2012. Even iets heel anders.
We hebben het stadion van binnen gezien. En we hebben zelfs op de grasmat gestaan. Wel buiten de lijnen van het speelveld. Want het echte gras aanraken was streng verboden. Ook hebben we de kleedkamers gezien. Dus als Nederland goed z'n best doet en in de halve finale speelt, hebben wij hun kleedkamer gezien.
Daarna door naar het centrum van Gdansk. Hier hebben we geluncht en ons verbaasd over de bouw van de huizen. Het lijkt net of je in Amsterdam loopt. Je ziet de pakhuizen zoals ze bij ons aan de grachten staan. En ook zie je ergens het Rijksmuseum. De architect van Gdansk blijkt dan ook connecties te hebben gehad met Amsterdam.
Na een lekkere, sneeuw wandeling door de stad, kwamen we uit bij de havens waar Lech Walesa heeft gestreden voor de vrijheid van de havenarbeiders. Onze kinderen weten eigenlijk erg weinig van dit stukje (wereld)geschiedenis. Maar de gids, een vrouw van ongeveer 32, vertelde hoe het was voor deze strijd gestreden was. Wat zij zich herinnerde waren de lege winkels en de voedselbonnen, die je nodig had om 1 brood of 1 fles melk te kopen.
Terug in de bus, na een lange, volle dag, nog lekker even gekletst over dingen die de kinderen opvallen in hun gezin.
's Avonds was iedereen in zijn eigen gezin en wij lekker in het hotel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten